Ik word wel een luxebeestje, ondanks de cheapie kamers, merk ik zelf. Met mijn metro-mani kaart had ik namelijk voor 20 cent naar Didube busstation kunnen gaan, maar om nou zwetend met die koffer door de metro te tijgeren, neh!
Dus wil ik een taxi nemen. Maar dat wil Mari, de eigenaresse van de kamer, niet hebben. Haar man brengt me wel, zegt ze. Hij is het er geloof ik minder mee eens. En dus wordt mijn taxiritje niet 2,10 maar ineens 4 euro omdat ik hem niet te kort wil doen. Ze heeft me verteld hoe hij onder de vorige regering bij de politie werkte en nu zijn baan kwijt is, hoe haar vader haar 5 huizen heeft nagelaten maar dat ze er ook al 4 heeft moeten verkopen. En dan nog geeft ze me een gratis maaltijd en is ze super gastvrij.
Haar man zet me, na drie keer navragen, bij de oudste, krakkemikkigste bus op de parkeerplaats af. Tuurlijk! Het kaartje (bij een loket, bijzonder) is zo gekocht. Ik gooi mijn jas op een stoel (geclaimd) en zeg met handen en voeten dat ik eten wil halen. Een man loopt met me mee de straat over om me het kraampje te wijzen waar ik al naartoe wou. Cute!
De bus is nog maar halfvol als we om 8 uur vertrekken. Ook nieuw voor me, ik ken alleen ‘vol is vertrekken’. Lekker luxe dus. Om meteen op een gastankstation te stranden. Het staat er vol Nederlandse bussen, zelfs eentje uit Ootmarsum, Duitse bussen van klussenbedrijven enzovoorts. Terwijl ik rondkijk, komt een man uit de bus op me af en geeft me twee trossen druiven. Kadootje, begrijp ik uit zijn gebaren. Door zijn vingers langs elkaar te wrijven en met zijn handen een sturend gebaar te maken, vertelt hij me dat hij een vriend van de chauffeur is. Ze houden me bij volgende stops in de gaten, want stel je voor dat je zonder “Hollanda”, zoals ik gedoopt ben, vertrekt.
De route is niet heel bijzonder, ik lees mijn boekje, terwijl om me heen mensen zakken meel inladen, de uitlaatgassen door de bodem blijven binnenkomen, een man 3 flessen chacha (huisgestookte alcohol) in de armen van de chauffeur drukt. Bij een plaspauze (om 10 uur ‘s ochtends) gaat de meneer van de druiven al aan de liter bier (de kleinste variant). Naast onze bus laden twee zwartgerokte vrouwen enorme hoeveelheden kazen in blauwe plastic tassen, voor ‘t restaurantje. De wc (hurk) is lekker schoon, altijd fijn!
En ondanks alle stops zijn we binnen 3 uur in Akhaltsikhe! Een halve dag om nog dingen te doen, dus!