Omdat ik pas rond 24 uur in mijn hotel was, ben ik op mijn eerste dag in Osaka pas rond 9.30 buiten. De zon schijnt volop, niet verwacht na alle voorspellingen van regen. Dus gooi ik prompt mijn planning om. Met de metro, zo’n 10 minuten vanaf mijn hotel wil ik naar Osaka Park.
Als ik wat verdwaasd bij de kaartjesautomaat sta waarop ik wel de Engels knop heb gevonden maar die ik verder niet snap komt een controleur me te hulp: vanaf jouw station kijk je waar je heen wilt en hoeveel dat kost, je gooit voldoende geld in en kiest het kaartje voor het juiste bedrag. Eigenlijk heel eenvoudig dus. Maar met tig lijnen, regionale treinen, nationale treinen, private lijnen etc. is het nogal lastig kiezen wat je wilt, tot je snapt hoe het werkt.
Bij de metro’s staat perfect aangegeven welke uitgang ( soms wel 20 per station) je voor welk doel moet hebben. En dus sta ik in no time buiten. Voor het park staat het tjokvol met grote bussen. Ik ben niet de enige, al is het nog vroeg.
Zodra ik bij het park aankom, ruik ik de zachte geur van de bloesem, nog voor ik iets zie. De uitlaatgassen van de grote wegen doen daar niets aan af. En dan sta ik in het park. Honderden bomen staan volop in bloei! Ik had het niet beter kunnen timen. Wat een geweldig gezicht. En dan het enthousiasme van de mensen. Een grote groep van de voorschoolse opvang speelt onder de bomen met de afgevallen blaadjes. Het is selfie-central! En zijn het geen selfies, dan is het familie die de meisjes in romantische posities vastlegt, met takken vol bloesems voor het gezicht getrokken.
Een heel grote groep bejaarden wordt in rolstoelen rondgereden, allemaal met de blik omhoog. Alle bankjes zitten vol, vooral met oudjes die ook nog eens allemaal zitten te eten. Tassenvol eten! Onder de bomen worden grote blauwe grondzeilen neergelegd voor picknicks van hele families. Zelfs de salary-men zijn midden op de ochtend ontsnapt aan kantoor en lopen in hun kostuums foto’s te maken. Geweldig! De meeste bloesem is bijna wit, met hier en daar een echt roze boom er tussen. Honderden bomen, als ik het bordje mag geloven ruim 3 km lang rijen dik, langs de slotgracht met op de achtergrond Osaka Castle. Hoe later het word, hoe drukker. Overal staan tijdelijke vuilnisbakken van 3×3 meter en in het park is geen vuiltje te bekennen. Kraampjes verkopen vers fruit, stokjes met vooral veel inktvis en hotdogs, een soort pannenkoek-omelet dingen. Ik waag me, met de wetenschap dat hier overal schone openbare toiletten zijn, aan een ijsje van groene ijsthee. Ugh, ik had beter voor de mix met vanille kunnen gaan. Bittere koude groene thee, als ijs niet bijzonder lekker. Al het zoveelste wat ik niet lekker vind, na het experiment met de pickles bij het ontbijt vanochtend, haha.
Ik ga het kasteel niet in want buiten is genoeg te zien. Twee meisjes in ouderwetse kleding die voor me poseren als ik vraag of ik ze mag fotograferen. Een klein meisje wordt door haar vader en moeder uit kimono-outfit gewikkeld. In het park een bruidje in witte jurk met een zuur gezicht en twee bruidjes in kimono die heel blij kijken en door iedereen (Japanners dan hè) op de foto worden gezet. Maar ook een man met een agapornus of hoe heet zo’n ding op zijn pet. Die daar, heel erg Herman Brood!, flink heeft zitten poepen. Of een man die in zo’n poppenjurk verkleed is met een strawberry blonde pruik op zijn hoofd. En dat alles tegen de achtergrond van een oud kasteel, terwijl verderop de hypermoderne torens glimmen.
Voor ik het weet zijn er een paar uur om en ben ik trouwens, zonder dat ik het weet, mega verbrand.
Bij elk metro en treinstation zitten hier superveel eettentjes, met allemaal in de etalage replica’s van de set lunches. Ik ga voor een eenvoudige sushi die goddelijk lekker is. Als ik moet betalen schrik ik me suf. Maar gelukkig is het een foutje en stond iemand anders’ sushi op mijn rekening. Pfff.
Met het buikje vol met sushi voor relatief weinig geld is het tijd voor de volgende halte. De wijk rond Tennoji. Maar daarover later meer!