Met een marschroetka (minibusje) ben ik vandaag naar Kilikia, het centrale busstation buiten de stad, gegaan en vandaar werd ik, in plaats van een volgende marschroetka, de lokale bus ingelokt. De bus was zo goed als leeg en ging meteen weg. Enig nadeel: hij ging max. 40 km per uur, haha. Waar voor mijn geld dus.
Een paar oude vrouwtjes met hoofddoeken, dikke jassen en dikke zwarte korstige nagels waren mijn gezelschap. Sovjet style, haha.
Meer dan Etsjiemiejaatsien en met de handen een puntdakje maken had ik niet nodig om op de juiste plek uit te komen 🙂
Edchmiyazin: Armeniës Moederkerk. Het complex is enorm. Om het oude complex, dat aan alle kanten grondig gerenoveerd wordt door mannen die zonder zekering meters hoog boven de grond manoeuvreren, liggen allerlei nogal lelijke nieuwe gebouwen. De oude kerk zelf ligt op een prachtige binnenplaats met oude knoestige bomen en is indrukwekkend. Binnen volop biddende mensen, brandende kaarsjes, donkere plafondschilderingen en achteruit naar buiten lopende gedoopte gelovigen (niet gedoopt mag je ‘gewoon’ de deur uit). Priesters in zwarte gewaden lopen overal rond, sommige zelfs met zwarte hoofddeksels met zwarte doeken. Erg mooi om te zien (en stiekem te fotograferen).
Buiten wordt driftig schoongemaakt: 6 mannen houden een groot zeil vast waarin 2 vegers de bladeren deponeren, om alles weer in een oude Russische legertruck te gooien. Werkverschaffing ten top, haha.
Als je het hele complex van de Moederkerk oversteekt en door allerlei verlaten ‘havengebiedachtige’ straatjes loopt kom je bij een pittoreske kerk in een boomrijke omgeving: St. Kayane. Ook hier brandt volop de kachel voor de bezoekers en de verkoopsters van gele kaarsjes. Zelfs in deze afgelegen kerk bidden Armeniërs volop. Voor 70 jaar Sovjetoverheersing is het ongelooflijk dat religie zo’n belangrijke rol speelt in het dagelijks leven.
Na een beetje ronddolen door verlaten straten met vervallen huizen, waar knalgele gasleidingen zo’n 1,5 tot 2 meter boven de straten gelegd zijn i.v.m. aardbevingen en waar oude, krakkemikkige Lada’s rondploffen, kom ik terug op de hoofdstraat en zoek de marschroetka naar Yerevan weer op. Als ik binnenkom staat een man voor me op zodat ik binnen kan zitten. Hij gaat naar de bijrijders stoel. Aardig!
Eenmaal terug in Yerevan neem ik de volgende marschroetska. Normaal loop ik graag om een stad te leren kennen, maar nu zijn de afstanden te groot. Ik ga naar het Sergei Parajanov museum. Daarvoor moet ik langs de Surp Sirgiskerk waar ik eerder deze week in een bruiloft viel. Een perfect Engels sprekende man wijst me de weg over een verlaten stuk grond met kapotte sovjettruck, kapotte meubelen en veel vuilnis. Maar ik kom er, ook al is de route nogal onorthodox 🙂
Sergei Parajanov was een filmmaker die in zijn kunst erg veel Dali-achtige trekken vertoont. Bizarre collages, tekeningen en mozaïeken met de vreemdste materialen: oude stukken bont, veel kant, kapotte serviezen, babypoppen en erg veel bloemetjes. Erg interessant. Net als ik wegga, komt er een klas met kinderen binnen. Cultuureducatie staat hier, geloof ik, hoog in het vaandel!
Bij een lokaal restaurantje eet ik een lahmajo (lahmacun) met kalfs- en lamsvlees: een lap van bijna een half meter flinterdunne ‘pizza’. Lekker en maar 1,60 euro.
En dan is ‘t tijd voor mijn avondje naar ‘t ballet: Romeo en Juliet in het grote operagebouw. Ik ontmoet daar een erg interessante Engelse militaire pensionado die nu in een internationaal adviesorgaan zit dat ministeries van defensie adviseert op HR-gebied. Hij komt overal ter wereld, recentelijk nog Zuid-Soedan bijvoorbeeld. We houden elkaar gezelschap tot de voorstelling begint.
De eenvoudig gedecoreerde maar goed onderhouden zaal zit bomvol: de gemiddelde leeftijd is verbazingwekkend laag. Veel twintigers maar ook veel moeders met erg jonge kinderen. Meisjes en jongetjes van 4 a 5 jaar zijn geen uitzondering! En je hoort ze de hele voorstelling niet.
Van dames met bontjassen en bontmutsen tot jongelui in zwart leren jack en jeans.
Het orkest en de akoestiek zijn geweldig: het geluid dendert door de zaal en is fantastisch. De eerste twee actes staat het podium behoorlijk vol: soms wel 45 man tegelijk. Maar de slotscène, waarin Romeo en Juliet voornamelijk alleen dansen is super! Ik had de Red Bull die ik van tevoren gedronken heb (voor een whopping 2 euro) niet nodig gehad. Ik geniet van 3 uur supermooie voorstelling. Om 22 uur is de show afgelopen en zeg ik de Engelsman gedag. Minder dan 10 minuten later ben ik terug in mijn hostel. Wat ben ik blij dat mijn zusje me wist te overtuigen dat centrale ligging best wat duurder betaald mag worden, hahahah.