Een uurtje met de langzame trein buiten Osaka ligt Himeji, de stad die bekend staat om het Witte Reiger Kasteel. Het kasteel is de afgelopen vijf jaar volledig gerenoveerd, met gebruik van eeuwenoude technieken, zegt het foldertje.
Ik had er op een doordeweekse dag naartoe willen gaan maar dat kwam net niet goed uit met mijn Japan Railway pas en dus werd het een zaterdag. Een beetje een domme keuze, aangezien het kasteel net een week weer open is voor het publiek. Maar goed, ik ga met de langzame trein omdat ik dan niet hoef over te stappen en niet hoef te reserveren (lees: lang in de rij). Op het web zag ik staan dat ik in Himeji een workshop Japanse zoetigheid maken kon volgen, dus eerst op zoek naar het winkeltje. Het bleek verstopt in een groot overdekt winkelcentrum maar met de hulp van twee dames kwam ik er toch. Een klein wonder eigenlijk. Met handen en voeten en 5 woorden Japans schreef ik me in voor de workshop later vanmiddag.
In de gangen van dit winkelcentrum is ook een soort farmersmarket, met verse producten en kant en klaar eten. Ik koop er een sushirol met onbekende vulling bij twee oude dames die na mijn 3 woorden Japans enthousiast gaan ratelen. De oude man naast hen vraagt in het Engels: chopsticks? en dat vinden de oude dames hilarisch. Even verderop koop ik twee soorten barra’s: een soort gefrituurde koek gevuld met edamame boontjes en eentje met rode peper erin. Of ik dat wel zeker weet, kijkt het oude vrouwtje me vragend aan. Leuk!
De straten richting kasteel, dat je al vanaf het station ziet, waren bomvol… tenminste wat ik bomvol vind. Dichter bij het kasteel loop ik inmiddels tussen letterlijk duizenden mensen en zwaait nog voor de belangrijkste poort een man een bord met daarop: 3 hours and 00 minutes wait from this point. En dan begint het grote schuifelen. De ene helft van de mensen gaat een soort festivalterrein op waar later muziek speelt, de rest wordt netjes over afgezette paden richting kaartjesverkoop geleid. Inmiddels brandt de zon op onze hoofden en ben ik blij dat ik na twee keer zonnebrand binnen een week toch maar geïnvesteerd heb in een flesje factor 35.
We schuifelen en schuifelen al met al in een uur richting kaartverkoop, af en toe onder de paraplu meeschuilend van iemand naast me. De handschoenen, lange mouwen en petten tegen de zon zijn volop aanwezig.
Als ik eindelijk een kaartje heb, duurt het nog ruim een half uur voor ik in het kasteel ben, dat best wel tegenvalt van binnen, haha. Maar als ik even uit de rij stap, begint een oude dame een babbeltje met mij in vrijwel onverstaanbaar Engels. Iets over tulpen en Nederland. Aardig dus.
Na alle pracht van de slotgracht, de schitterende kersenbloesem, de mooie buitenkant en de mooie details van dichtbij valt de binnenkant nogal tegen. Ik ben dan ook zo weer buiten. Je kunt er op de foto met ridders, een ninja… the whole shabang. Ik zoek in de kasteeltuin een rotsblok en haal mijn sushi tevoorschijn. En wat is ie lekker: twee stukken zitten in een rol van zoetpikante omelet, de rest in nori, gevuld met komkommer, volgens mij paddestoel en stukjes omelet. Een heel oud mannetje schuift naar me toe. Dat ie praat met erg veel consumptie mag de pret niet drukken. Ik hou mijn eten op veilige afstand. Hij wil gewoon even een praatje maken maar spreekt letterlijk 4 woorden Engels. Of ik zin in sake heb, weet hij mij duidelijk te maken, en haalt zijn jampotformaat sakefles tevoorschijn. Ik bedank en na een handdruk schuifelt hij weg. Om na 20 meter om te draaien en de Engelse woorden te herhalen die iemand hem verteld heeft: see you later. Nog maar een handje dus.
Omdat ik wat tijd heb tot de workshop ga ik door de nog steeds overweldigende (nieuwe) mensenmassa naar buiten. Ik heb ook een kaartje voor Ko koen, een park. Helaas. Dit park is niet om te niksen, hier moet je kijken. Wat ik ook doe. De vissen (koi??) zijn enorm!! Het park is erg mooi maar helemaal aangelegd en niksen kan hier niet. Na een rondje park ga ik met een flesje drinken even ergens zitten een boek lezen tot het tijd is voor de workshop.
Terug bij Kineya word ik hartelijk ontvangen en naar boven geleid waar we straks met in totaal 8 mensen iets gaan brouwen. De voorbeelden staan op tafel, met ernaast plastic containers met een aantal bolletjes deegachtig iets erin.
De leraar spreekt redelijk Engels en mijn buufjes helpen ook, ook al spreken ze geen Engels. We maken de bolletjes zacht en door ingenieuze maar eenvoudige toepassingen krijg je kleurverloop, door een soort kaasdoek wring je de bladvorm in het deeg en met een soort vergieten, tandenstokertje en eetstokjes maak je heel delicate details.
Superleuk dus om te doen. En met de moelijkste (de roze met witte sprietjesvariant waar ik me iets voor schaam) ben ik volgens de meester ‘better than average’. Hahaha. Je krijgt ook nog een voucher om voor vier euro lekkers uit te zoeken dus ik zoek maar een paar frivool uitziende dingen uit.
Op het station blijkt de eerstvolgende trein over 7 minuten te gaan dus op goed geluk trek ik iets te drinken uit een automaat en sprint naar het perron. Dec onducteur vind dat ik met mijn dure-trein-kaart in deze regionale trein wel eersteklas mag en even later zak ik weg in een diepe fauteuil. Lekker!