Om 6 uur staat de overbetaalde taxi niet op me te wachten. Inmiddels is het buiten ook zo licht dat ik makkelijk zelf een taxi had kunnen aanhouden, maar weet alles eens van tevoren!
In een mum van tijd, tussen alweer levendige chaos langs de weg, komen we aan bij het ‘busstation’ waar de minubussen naar Antsirabe vertrekken. Ik vind meteen een plekje in een taxi-brousse (minubus) die al bijna vol zit. De man van de taxi-brousse probeert me 15.000 te laten betalen maar dan beginnen andere passagiers te mopperen: 10.000 is de prijs, ofwel 2,80 voor ruim 3,5 uur. Zoals ze wel vaker proberen bij toeristen (niet perse hier maar in zoveel landen) zeggen ze: als je de laatste plaats erbij betaalt, dan vertrekken we NU en dan heb je de ruimte want je bent groot. En daar hebben ze gelijk in, de mensen zijn hier per definitie klein en dun, dus ik neem minstens 1,5 plek in, haha.
Om half 7 rijden we dus al weg, de stad uit. Maar de weg wordt er niet minder druk om: ook hier weer schitterende landschappen, volop zebus voor de ossenkarren, zebus voor de ploegen, mensen die langs de weg de armetierige opbrengst van hun land proberen te verkopen, olie in oude waterflessen, vers fruit, fietsen volgeladen met zakken gemaaid gras/hooi. De hele weg is er genoeg te kijken.
Eenmaal aangekomen in Antsirabe, bij een busstation een paar km buiten de stad, springen de pousse-pousse mannen op je af. Antsirabe staat bekend als pousse-pousse hoofdstad: looprikshas waar dunne, pezige mannen voor lopen, meestal op blote voeten zelfs. Ook zijn er cyclos, fietsrikshas, wat ik al een stuk minder problematisch vind maar nog steeds oncomfortabel. Ik bel naar Remi, de beheerder van Residence Madalief, een liefdadigheidsinstelling die zorgt voor schoolontbijten, leerwerkplekken, werkplekken in hun hotel etc. Ze vertelt dat ze over een uur een chauffeur in de stad heeft, die me mee kan nemen naar het 7 km onder de stad geleden Residence Madalief. Dus in een cyclo laat ik me naar de stad brengen, eet bij een bakkerswinkel een zoet Deens broodje en precies op tijd is de chauffeur er. We halen Remi’s dochter uit school en zijn met een minuut of 20 bij het hotel, dat in een schitterende, rustgevende omgeving ligt. De kamer is zalig Nederlands schoon. Ik kan meteen aanschuiven bij de lunch en de rest van de dag luier ik, lees een boekje. ‘s Avonds is er, net als destijds in Suriname, een set menu maaltijd. Omdat ik de enige gast ben deze avond, eet ik met Remi en haar dochter. Erg gezellig. Belachelijk vroeg ga ik slapen. De hoogte (zo’n 1500 meter) speelt me waarschijnlijk parten!