Vandaag een jaartje ouder geworden. En dat heb ik op toepasselijke wijze gevierd š
Ik ben voor mijn doen extreem laat opgestaan. Voor 11 uur is hier bar weinig leven te bekennen, dus ik was nog ruim op tijd op pad. Allereerst de enorme klim naar het Monument of the 50th Anniversary of Sovjet Armenia bovenop de heuvel met uitzicht over de stad. Een lelijk Sovjet-geval: een grote paal met een soort vlam erop. Een uur volop trappen beklimmen! Geen stairmaster voor mij ‘t komende jaar. Bekaf en zwetend kwam ik aan de top (na al diverse lagen kleren gestript te hebben) om beloond te worden met heel veel mist en weinig uitzicht, haha.
Vervolgens door naar het Hagthanak Park: een verlaten en ontmanteld pretpark-geheel met een aantal honden en wat verliefde stelletjes. In dit park staat het standbeeld van Moeder Armenia. Wederom een lelijk Sovjetbeeld van een strijdbare vrouw met zwaard. En wederom een mistig uitzicht. Het houdt je van de straat, zal ik maar zeggen :-))
Na wat rondwandelen en -kijken besloot ik een taxi naar het andere einde van de stad, Republic Square, te nemen. En laat er nou net een taxichauffeur uit de bosjes stappen (???) en naar zijn auto lopen… Zonder een woord te kunnen wisselen interpreteert hij mijn bestemming goed en ik de prijs die hij vraagt. Best knap!
Scheurend de heuvel af en op ‘t nippertje anderen ontwijkend beland ik op de hoek van het plein en Abovyan, een enorm drukke en leuke straat. Omdat ik jarig ben (een goed excuus voor excessief eten vandaag) duik ik Wasabi in voor een sushilunch: vegetable sushi, crispy salmon sushi en een goddelijk lekkere groene thee. Voor die thee alleen ga ik zeker nog een keer of wat terug!
Daarna voor 1,60 euro de National Art Gallery bezocht. De straten staan hier allemaalĀ bijzonder goed aangegeven (Armeens en Latijns schrift) maar ingangen van musea verstoppen ze extreem goed. En dat blijkt binnen: op 4 kakelende grietjes na die ‘ bright colors’ roepen vinden getuigen van hun kennis van het Engels, waar ik uiteraard niet op reageer, is er geen bezoeker te bekennen.
Zes verdiepingen van 18e eeuwse schilders uit vooral Rusland en Armeniƫ maar ook Nederland. En een paar hedendaagse schilderijen en veel lelijk serviesgoed, Franse kastjes, Italiaanse stoeltjes met beduimelde bekleding. Maar goed: 6 verdiepingen: beetje heftig, haha. Alle suppoosten zitten in groepjes bij elkaar, bellen mobiel of zitten te puzzelen. Naar mij kijken ze niet om. Grote elektrische verwarmingen blazen naast eeuwenoude schilderijen gloeiend hete lucht. Erg verantwoord, haha.
Ik wil meteen het Museum of Middle Eastern Art er achter aan doen (om de hoek) maar ik vind wel een gesloten deur van het Museum of Near Eastern Art maar geen ingang waar je ook echt naar binnen kunt. En 6x rondlopen rond zo’n monstrueus Sovjetgebouw verandert dat niet. Tja… dus maar wat straten van de stad die ik nog niet gezien heb verkennen.
Na een middagdutje ben ik weer richting Republic Square gelopen. De straten eromheen zijn wel zo’n beetje ‘t sociale centrum van de stad. Dure dames in bontjassen, veel jongelui, een bioscoop waar films Russisch nagesynchroniseerd of ondertiteld worden omdat iedereen hier dat wel verstaat, volop cafeetjes en dure designerwinkels.
Ik had niet echt zin in de geplande Kaukassische keuken dus ging ik op zoek naar Ankyun, een upscale Italiaanse bistro uit de Lonely Planet (aargh, triest ik weet het).
En ik heb GENOTEN van een lekkere, bloederige. pikante steak met van die lekkere aardappeltjes zoals mijn vader ze volgens Jamie Oliver-recept maakt. Met een friszure homemade verse citroenlimonade erbij en een homemade toetje van vanille-ijs op een bedje van rozijnen na. YUM! Mooi verjaardagsfeestje!
En op mijn telefoon, in de mailbox en op FB komen zoveel berichtjes binnen: zo jarig heb ik me nog nooit gevoeld, hahaha. Bedankt allemaal!